मुरणी

एवढी सुंदर मुलगी, मला कशी ओळखेल?
छट! ती तर मला भलताच समजली असेल…
नाही, नाही नक्कीच हिला पाहिलं आहे कु्ठेतरी
नजर मात्र तिच्या मुरणीवर थांबलीय खरी!
ओळख पटली नाही; पण ती हसली नक्की
आपण तिला ओळखतो- खात्री झाली पक्की
कोण? कुठली? ओळख काय? विचारांच थैमान
तिच्या रुपात न्हाऊन न्हाऊन मन सुद्धा बेभान
पण सालं मुरणीच माझा एवढा जीव का घेतेय?!
आयला! ती पण हसत हसत इकडेच चालत येतेय!!
गोड गुलाबी, सोनपरी ती उंचीपुरी चिकार!
तिच्यापुढे तर साक्षात सगळ्या अप्सरा पण भिकार!!
केवढी सुंदर, केवढी छान, बोलण्यातही हुशार!
तिचा शब्द म्हणजे सगळ्या अंगावरती तुषार!
लाडेलाडे धावू लागली शब्दांमधून हरणी
चांदीत हिरवा खडा घालून नाकात होती मुरणी!
सालं आत्ता आठवलं मी हिला कुठे पाहिलं
तिचा विचार घेऊन मन भुतकाळातच राहिलं
दोन वेण्या, तेलकट चेहरा, नाकालाही धार
मुरडण्याची हौस तिला; मुरणीवर प्रेम अपार!
परिस्थिती गरीब घरची! घरात साधी गिरणी
काँग्रेसच्या मग गवताची ती नाकात घाली मुरणी!
खुदकन हसली ती अन तंद्रीमधून बाहेर पडलो
ओळखलस का मला? म्हणताच मीही पुरता गडबडलो
आता म्हणशील बावळट? बोलता बोलता खेटली
तिला अपेक्षित सगळी उत्तरे डोळ्यांमधून भेटली
पण तू मात्र साऱ्या, भलताच बदलला आहेस
विशीत असून सुद्धा साठीत कलला आहेस!
बोलणं माझं ऐकुन मित्रा तुला नक्कीच बसेल धक्का
पुर्वीच होतास छान आता माकड झालायस पक्का
अळवासारखा चेहरा झाला क्षणात खाल्ली हाय!
बोलण्याआधीच बोलणं संपलं आता पुढं काय?
देवा खरच पटलं मला अफाट तुझी करणी
आयुष्यभर लक्षात राहील आता फक्त मुरणी!
अरे वेड्या लगेच एवढा होवू नको उदास
खरं सांगू? मी तुला केंव्हाचच केलय पास!
आयुष्यभर मला बावळट म्हणत राहाशील का?
बोलताना फक्त असंच डोळे भरून पाहाशील का?
काहीच न कळून मी तिला बसलो पाहात
माझ्या नकळत तिने घेतला हातात माझा हात!
देवा खरच पटलं मला अफाट तुझी करणी
गाढवावरही कधी कधी भाळून जाते हरणी!!
आयुष्यभर समोर राहील आता फक्त मुरणी!!!