संजीवन
अधरावर थरथरत्या
प्रितीची चाहुल ये
गालांवर रक्तिमशा
लज्जेचे पाउल ये
थरथरत्या हातांनी
बावरल्या श्वासांनी
विरघळ ये मन्मिठीत
संजीवन दोघांना!
24.1.07
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
काही काही गोष्टी घडतात, आणि काळजात आपलं हक्काचं घर करून जातात. अशाच आठवणी टिपता टिपता वेळ निघून जाते आणि उरतं फक्त चिरकालाचं देणं. त्याच काही गळून गेलेल्या पानांना आणि निघून गेलेल्या क्षणांना हे एक देणं प्राजक्ताचं ...
3 comments:
Apratim!! too good..."विरघळ ये मन्मिठीत
संजीवन दोघांना!"
धन्यवाद!
वाह!!:)
Post a Comment